Sex & The (Mundial) City

Είδα, που λέτε, αυτή τη διαφήμιση που συνοψίζει την κατάσταση των άμπαλων (μα τι λέξη) γυναικών την περίοδο του World Cup (aka Mundial), θυμήθηκα και τη διαφήμιση που είχαν φτιάξει οι αγαπημένοι Mad Men ένα κομματάκι που είχα γράψει πριν από χρόνια για τους φίλους μας τους δονητές.

Ο πυρετός ήταν στις αρχές του 19ου αιώνα η πιο συνήθης διαγνωσμένη ασθένεια. Στο αμέσως χαμηλότερο βάθρο φιγουράριζε μια κατεξοχήν γυναικεία πάθηση: η υστερία. Και εγένετο φάρμακο για την καταπολέμησή της. Ο γνωστός- και αγαπητός σε όλους- δονητής.

Στην αρχή, και για εκατοντάδες χρόνια, υπήρχαν οι μαίες. Γυναίκες αποκλειστικά. Φρόντιζαν για τα πάντα και κρατούσαν στα χέρια τους -κυριολεκτικά και μεταφορικά- το γυναικείο σώμα. Σεξουαλικά, γυναικολογικά, αναπαραγωγικά θέματα και ο, τι αφορούσε στο θηλυκό σώμα ήταν δική τους υπόθεση και ευθύνη. Κάτι η ανάπτυξη του καπιταλισμού, κάτι η ανδρική επιβολή και η ανδροκρατούμενη κοινωνία μαζί με την εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης, οδήγησαν στην κατάρριψη ορισμένων ταμπού και οι άνδρες επιστήμονες πήραν τον δρόμο που οδηγούσε στην γυναικεία σεξουαλικότητα. Οι μαμές παραμερίστηκαν και ο έλεγχος περιήλθε στους επαΐοντες (άνδρες) ιατρούς. Εντάξει, τους πήρε μερικούς αιώνες ακόμα να το διανύσουν το μονοπάτι αλλά, τουλάχιστον, είχε γίνει η αρχή. Το πόσο λανθασμένες ήταν αρχικά οι ιδέες τους και πόσο ελλιπείς οι γνώσεις της ανθρωπότητας όσον αφορά το γυναικείο σώμα μπορεί να περιγραφεί με πολύ λίγα λόγια.

Τον 19^ο αιώνα, λοιπόν, επικρατούσε η άποψη πως οι γυναίκες δεν μπορούν να βιώσουν την σεξουαλική κορύφωση (οργασμό) άνευ διείσδυσης. Με τέτοιες αντιλήψεις δεν είναι να απορεί κανείς γιατί οι περισσότερες μεσοαστές κυρίες είχαν παντελώς ανεπαρκή σεξουαλική ζωή, δεν βίωναν σεξουαλική ικανοποίηση και όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα μυριάδες συμπτώματα τα οποία ονομάζονταν «υστερία».

Η υστερία –ως πάθηση- χρονολογείται από τον 5^ο αι. π.Χ. Τα συμπτώματά της ήταν τόσο άφθονα που επέτρεπαν την εν λόγω διάγνωση σχεδόν για κάθε περίπτωση: νευρικότητα, κατάθλιψη, ακόρεστη σεξουαλική επιθυμία, εντελής έλλειψη σεξουαλικής επιθυμίας, μυϊκοί σπασμοί, κατακράτηση υγρών, ανορεξία, ζαλάδες, αυνανισμός, αϋπνία, έλλειψη κολπικών υγρών, μονομανία, υπερκινητικότητα, ατονία, αυξομειώσεις βάρους, κ.α. πολλά. Οι γυναίκες που έπασχαν αγνοούσαν την σεξουαλική ηδονή. Αναγκαστικά. Και αντιδρούσαν. Φυσιολογικά. Με την πεποίθηση, λοιπόν, πως πυρήνας του γυναικείου σώματος είναι η μήτρα και πως αυτή είναι υπαίτιος για τις περισσότερες γυναικείες ασθένειες, η υστερία, έγινε η δεύτερη πιο διαγνωσμένη πάθηση μετά τον πυρετό και οι επιστήμονες βαυκαλίζονταν πως μοναδική λύση είναι η τεχνητή διείσδυση για την επίτευξη της σεξουαλικής ικανοποίησης. Η τεχνητή (έστω) διείσδυση θα οδηγούσε σε οργασμό, ο οργασμός θα θεράπευε την πάθηση και ο κόσμος θα ηρεμούσε. Αποφάσισαν να κάνουν τα πάντα για να βρουν την λύση και να απαλλαγούν δια παντός από την διαδεδομένη -και ιδιαζόντως κουραστική- ασθένεια της εποχής.

Πιστοί στο επιστημονικό τους έργο καταπιάστηκαν με τις πιο παράδοξες ιδέες και τεχνικές. Δονούμενα τραπέζια με παροχή αέρα, υδροκίνητα ντους, κι άλλα δονούμενα τραπέζια, με βενζίνη αυτή τη φορά, τρανταζόμενες καρέκλες, ταλαντευόμενα καθίσματα και άλλα παράξενα και τρομακτικά αντικείμενα παρέλαυναν από τα ιατρεία στην προσπάθεια να βρεθεί μια λύση επιτέλους. Το να προσπαθήσουν οι άνδρες γυναικολόγοι να ερεθίσουν την κλειτορίδα δεν περνούσε ούτε κατά διάνοια από το νου τους αφού, την εποχή εκείνη, το συγκεκριμένο όργανο του γυναικείου σώματος θεωρείτο ασήμαντο, άχρηστο και αμελητέο. Φυσικά τα πράγματα ήταν -καθώς όλοι γνωρίζουμε (ελπίζω)- λιγάκι πιο σύνθετα και περίπλοκα, αλλά, η λανθασμένη αυτή άποψη ήταν ένα καλό έναυσμα για να φτάσουν στην δημιουργία του πρώτου δονητή.

Εργαλείο ιατρικό, λοιπόν, μια εφεύρεση η οποία δημιουργήθηκε με σκοπό την επίλυση προβλημάτων ιατρικής φύσεως και με στόχο να κάνει τον κόσμο μας πιο γαλήνιο. Καταρρίφθηκαν και οι τελευταίες ενοχές σας τώρα που μάθατε πως ξεκίνησε την ζωή του ένα από τα πιο χρήσιμα gadgets της ιστορίας; Ευτυχώς, στα χρόνια που ακολούθησαν από την ανακάλυψή του, διαδόθηκε, εξελίχθηκε και χρησιμοποιήθηκε ποικιλοτρόπως, με παρέα ή όχι, για fun & pleasure ή για να βοηθήσει στην εξέλιξη της ιατρικής…

Αλλά στην αρχή η ποικιλία δεν ήταν δεδομένη, ούτε η διασκέδαση αποτελούσε μια πτυχή της νέας αυτής ανακάλυψης. Από το 1869 που δημιουργήθηκε ο πρώτος δονητής και μέχρι το 1900 η χρήση ήταν αποκλειστικά ιατρική. Ο dr George Taylor πατεντάρισε την πρώτη ατμοκίνητη συσκευή η οποία ήταν αρκετά ακριβή  στην υλοποίησή της, περίπλοκη στην χρήση, δυσκίνητη και απευθυνόταν κυρίως σε ινστιτούτα spa και επιστήμονες ιατρούς.

Το 1880 ο Βρετανός Joseph Mortimer Granville έφερε στο προσκήνιο μια νέα ευρεσιτεχνία. Η δική του συσκευή λειτουργούσε με μπαταρίες, η παραγωγή της στοίχιζε πολύ λιγότερο και ήταν πολύ πιο εύχρηστη. Μέχρι το 1900 πάνω από μια ντουζίνα κατασκευαστές ασχολήθηκαν με την παραγωγή δονητών εκμεταλλευόμενοι την ευρεία χρήση του ηλεκτρισμού. Φυσικά μόνο οι γυναίκες της αστικής τάξης είχαν την οικονομική δυνατότητα να απολαμβάνουν τα νέα θεραπευτικά μέσα στα ιατρικά εργαστήρια. Στόχος ήταν «ο ερεθισμός των γυναικείων οργάνων μέχρι να επιτευχθεί ο ζητούμενος παροξυσμός» σύμφωνα με ιατρικά συγγράματα της εποχής.

Με την άφιξη του 20^ου αιώνα και του ηλεκτρισμού, όμως, οι χειροκίνητες συσκευές –παντός είδους– αντικαταστάθηκαν με ηλεκτροδοτούμενες. Πρώτα η ραπτομηχανή, ο ανεμιστήρας, οι τσαγιέρες, οι τοστιέρες και έπειτα…Ο δονητής ξεκίνησε την επική πορεία του στον δρόμο του εμπορίου. Στοίχιζε από 15$ μέχρι και 200$ (ο επονομαζόμενος Chattanooga, aka η Κάντιλακ των δονητών). Όσο περνούσαν τα χρόνια οι δονητές γίνονταν όλο και μικρότεροι και αποκτούσαν παγκόσμια φήμη και απήχηση ως αντικείμενα προορισμένα να προσφέρουν ηδονή και ουχί θεραπεία. Και για να είμεθα σαφέστεροι, έγιναν αντικείμενα τέχνης, καθημερινής χρήσης, αναγκαία και απαραίτητα κι άρχισαν να χαίρουν εκτίμησης από τον κόσμο ολόκληρο.

Στην αρχή της εμπορικής πορείας τους, όμως, προωθούνταν ως «ηλεκτρικές οικιακές συσκευές» σε περιοδικά για το σπίτι όπως το Modern Woman και Woman’s Home Companion. «Ανακουφίζει από τον πόνο. Θεραπεύει τις ασθένειες», «Δημιουργημένο από την γυναίκα που ξέρει τις ανάγκες της γυναίκας» (τω όντι) ήταν μερικά από τα μότο που συνόδευαν τις διαφημιστικές καταχωρήσεις.

Το 1906 η Αμερικάνικη Εταιρεία Δονητών κυκλοφορούσε το εξής flyer: «Ο Δονητής μας μπορεί να χρησιμοποιηθεί άνευ βοήθειας, στην κρεβατοκάμαρα ή το boudoir και να εφοδιάσει κάθε γυναίκα με την αίσθηση της αέναης νιότης». Κι όλα αυτά στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, την δεκαετία του 1910 και 1920. Φυσικά χωρίς φωτογραφίες. Αλλά με την δυνατότητα ταχυδρομικής παραγγελίας!

Κάπου στα μέσα των 20’s οι δονητές ξεκίνησαν τις πρώτες τους εμφανίσεις σε ερωτικές φωτογραφίες και ταινίες και έχασαν σιγά σιγά την αξιοσέβαστη ιδιότητά τους. ενοχοποιήθηκαν, κρύφτηκαν. Την δεκαετία του 50 τα γυναικεία περιοδικά δημοσίευαν και πάλι διαφημίσεις αλλά τους αποκαλούσαν κατ’ ευφημισμό «μηχανήματα για μασάζ» και τους προσέδιδαν άλλου τύπου ιδιότητες, όπως, π.χ. χρήσιμους για χάσιμο βάρους. Στις αρχές της δεκαετίας του 60 αναφέρονταν ως «αντικείμενα ομορφιάς», η συζήτηση για το σεξ άρχισε να γίνεται πιο ανοιχτή, έφτασε η σεξουαλική επανάσταση και απελευθέρωση και βρήκαν τον δρόμο τους ως «σεξουαλικά αντικείμενα» ή «βοηθήματα» επιτέλους προς το τέλος της και στην αυγή των 70’s.

Το 1976 εμφανίστηκε η πρώτη έκδοση στα ράφια των βιβλιοπωλείων με θέμα τους δονητές. Το βιβλίο της Joani Blank «Good Vibrations: The Complete Guide To Vibrators»έγινε ανάρπαστο και η ίδια άνοιξε το πρώτο μαγαζί αποκλειστικά με δονητές στην Καλιφόρνια, εγκαινιάζοντας μια ακόμα επανάσταση. Αυτή των δονητών. Για πολύ καιρό εξακολούθησαν να διαφημίζονται στις πίσω σελίδες των γυναικείων περιοδικών αλλά στοχεύοντας στον αισθησιασμό και την σεξουαλικότητα, χωρίς περιτροπές. Δεκάδες (εκατοντάδες) σχήματα, μεγέθη, χρώματα και αρώματα, σήμερα, είναι αδύνατο να τους καταμετρήσεις, είναι δύσκολο ακόμα και να τους κατηγοριοποιήσεις σε υποσύνολα. Για να μην επεκταθούμε σε dildo και strap-on, εξίσου διαδεδομένα και απαραίτητα. Περίπου τόσοι πολλοί πέρασαν από την ιστορία ώσπου να φτάσουμε στο τώρα. Μόνο που σήμερα όλοι ξέρουμε την ακριβή τους χρήση. Κι αν όχι, στο διπλανό fancy ή παρακμιακό κατάστημα μπορούμε να προμηθευτούμε έναν, δύο ή ένα ολόκληρο σετ από αυτούς και να τους μελετήσουμε. Όλο και κάποιος θα ταιριάζει στην περίσταση.

Όλα εξαρτώνται από τον ηλεκτρισμό! Κάθε δονητής λειτουργεί με ένα μοτεράκι, και το μοτέρ αυτό χρειάζεται ενέργεια για να λειτουργήσει. Κι εδώ έχουμε δύο επιλογές: μπαταρία ή πρίζα; οι δεύτεροι είναι μεν πιο ισχυροί και χαρίζουν πιο έντονες συγκινήσεις αλλά το καλώδιο τους κάνει κάπως δύσχρηστους, ειδικά αν δεν τους χρησιμοποιείτε μόνοι σας αλλά με παρέα. Που να μπλέκεσαι σε καλώδια και να κινδυνεύεις από ηλεκτροπληξία. Άσε που χρειάζεται και πρίζα άρα αντενδείκνυται και για outdoor χρήση. Οι κίνδυνοι διευκρινίστηκαν, κατά τα άλλα, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα…Όσον αφορά στους πρώτους, με την απλοποιημένη χρήση με μπαταρίες, εφιστούμε την προσοχή μας στην τοποθέτησή τους. Κρίμα να χαλάσει το παιχνίδι και μαζί και το δικό μας παιχνίδι.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Large τον Φεβρουάριο του 2004 από τη Μυρόεσσα Μεταξά.

summertime and the living is sleazy

Το φως στο τέρμα του σκοτεινού τούνελ απεργεί, μαζί με το Μετρό και ένα σωρό ακόμα εργαζόμενους αλλά… «έλα μωρέ, είναι καλοκαιράκι τώρα» ακούω γύρω μου «απόλαυσέ το και βλέπουμε». Έχει και Μουντιάλ, που να τρέχεις να στενοχωριέσαι και να αγχώνεσαι μέρες που ‘ναι…

Summertime and the living is easy, σου λέω…

Κατά τα άλλα:

Η ανεργία έχει σκαρφαλώσει στο 11,6% (χωρίς να συνυπολογίζονται οι ελεύθεροι επαγγελματίες που μπορεί να μην βγάζουν ούτε δεκαράκι/ σεντ ή όπως θέτε πείτε το, που δεν υπάγονται στον ΟΑΕΔ άρα δεν εμφανίζονται στα στατιστικά και δεν δικαιούνται το βοήθημα του ταμείου ανεργίας -αλλά πληρώνουν παρόλα αυτά το ασφαλιστικό ταμείο τους).

Η υγρασία, στην Αθήνα, στο 42% (με τη θερμοκρασία σε ^oC να την συναγωνίζεται επάξια και, άμα λάχει να τη φτάνει κιόλας, και να προκαλούν έτσι πιασμένες α λα μπρατσέτα δυσφορία στα μερικά εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν εδώ γύρω).

Α, ναι. Και η κυρία Βουλή (που το site της κόστισε όσο ο ετήσιος προϋπολογισμός μιας μεσαίου μεγέθους Αφρικανικής χώρας) επειδή θέλει να πάει διακοπές στα μέσα Ιουλίου λέει να ψηφίσει άρον άρον εκείνα τα νομοσχέδια που θα κάνουν ακόμα πιο εύκολες τις απολύσεις, να κόψει τις συντάξεις κι άλλο, ή, ακόμα καλύτερα, να τις δίνει 2-3 προτού ψοφήσουν οι εργαζόμενοι και να τσεπώσει κάνα φραγκάκι ακόμα για να πάει ταξιδάκι, να απολαύσει το καλοκαιράκι.

Το σοβάρεψα, ε?

Καλέ μη δίνετε σημασία.

Άντε, τρέξτε σε μια παραλία να σας χτυπήσει ο ήλιος μέχρι τελικής πτώσης, να χαζέψετε, να μη σκέφτεστε και τα λέμε μετά.

xxx

miss cinnamon

υ.γ. Αν είστε ανάμεσα στα θύματα της κρίσης, με περικοπές και αφαιμάξεις ή διαμορφώνετε το ποσοστό ανεργίας ενισχύοντάς το (μωρέ μπράβο σας, άξιοι) επειδή σε λίγο όλοι θα αρχίσουν (αν δεν έχουν ήδη αρχίσει) να μιλάνε για διακοπές, διακανονισμούς, εισιτήρια, ξενοδοχεία, κουβαδάκια, στρώματα θαλάσσης και ιδανικά μαγιό για δείτε και τα κάτωθι:

• HomeLink
• HomeExchange
• HospitalityClub
• CouchSurfing

WHY? (ευκαιρίας δοθείσης)

Ως ορκισμένη άμπαλη και άθελά μου ταλαίπωρη εξαιτίας του Μουντιάλ που μαίνεται δίπλα μου (και μέσα στο σπίτι μου, μην σου πω) επαναλαμβάνω κάτι ερωτήματα που με βασανίζουν εδώ και χρόνια.

Απάντηση κανείς?

Μέρος των (αναπάντητων) ερωτημάτων δημοσιεύτηκε στο περιοδικό +Sport της Καθημερινής

Όσο και αν πατάτε το κουμπάκι mute στο τηλεκοντρόλ στραμμένο προς το μέρος μας (στοχεύοντας στο στόμα μας), καθώς οι αγώνες μαίνονται στην οθόνη της τηλεόρασης, οι απορίες μας θα εξακολουθήσουν να ταλανίζουν τα αυτάκια σας ώσπου να τις λύσετε. Εκ μέρους των –ταλαιπωρημένων- γυναικών όλου του κόσμου θέτω τα (αυτονόητα για εμάς) «γιατί»:

– …ενώ είστε αφιονισμένοι με τη στρογγυλή θεά δεν έχετε ιδέα τι είναι ο επίσκυρος* και το harpostum*;

– …παρακολουθείτε αγώνες ανάμεσα σε ομάδες που δεν σας αφορούν/ ενδιαφέρουν και μάλιστα ούτε καν αντιπαθείτε ώστε να πανηγυρίσετε την ήττα τους έστω;

– …παρατείνετε την αγωνία παρακολουθώντας έναν μαγνητοσκοπημένο αγώνα ενώ μπορείτε απλά να μάθετε το αποτέλεσμα, να ξεμπερδεύετε και να γλιτώσετε και το μικροεγκεφαλικό επεισόδιο που σας γνέφει από τη γωνία;

– …βρίζετε και κακολογείτε τον Πειραιά εφόσον οι παίκτες κανένα προσωπικό ενδιαφέρον δεν έχουν για το επίνειο των Αθηνών; (από κάπου αλλού είναι, ενίοτε μακριά και από τα σύνορα της Ελλάδας)

-…αναπτύσσετε ρατσιστικά ένστικτα παρότι δεν ταιριάζουν στον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία σας και στρέφεστε εναντίον Τούρκων, Βουλγάρων και ποιος ξέρει ποιους άλλους; Η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ δεν είναι ελληνικές ομάδες;

-… «λεωφόρος» σημαίνει αυτόματα «Αλεξάνδρας»; Καταργήθηκαν οι υπόλοιπες λεωφόροι της Αθήνας (και των υπολοίπων πόλεων της Ελλάδας) και δεν το πήραμε είδηση;

– …στολίζετε μανάδες, αδερφές, τέκνα, συγγενείς και συναφείς με κοσμητικά επίθετα και εξαντλείτε τη δημιουργικότητά σας στη γλωσσοπλασία αφού απευθύνεστε σε κατά 99% αλλοεθνείς αθλητές που δεν καταλαβαίνουν λέξη  από όσα λέτε και δεν ιδρώνει καθόλου το αυτάκι τους;

-… ωρύεστε πως «το αποτέλεσμα ήταν πλασματικό» όταν έχετε φάει 4-5 γκολ; Είναι δυνατόν να ήταν όλα λάθος; Και πάντα εις βάρος σας; Άδικε ντουνιά, άτιμη κενωνία.

– …βλέπετε μπάλα αφού όλοι είναι «πουλημένοι» και το αποτέλεσμα προδιαγεγραμμένο;

– …τρέχει ο κυριούλης -που τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον δύο είναι- με την καρό κροκί/ ροδακινί σημαία πέρα δώθε αφού είναι αδύνατο να δει τα πάντα και, συνήθως, είναι αρκετά πιο αργός από τους παίκτες και δεν τους προλαβαίνει;

– …το γρασίδι δεν αλλάζει χρώματα ανάλογα με τις ομάδες και τις εμφανίσεις τους ώστε να είναι  a sortie;

– …κατήργησαν εκείνα τα καυτά σορτσάκια που φορούσαν οι ποδοσφαιριστές στα 70’s και τους φόρεσαν αυτά τα χαχόλικα (μειώνοντας ακόμα περισσότερο το γυναικείο ενδιαφέρον για τη μπάλα);

– …χοροπηδάνε σαν την Σιλβί Γκιγιέμ οι ποδοσφαιριστές μόλις τους πλησιάζει κάποιος αντίπαλος προτού καν τους ακουμπήσει;

– …δεν ασχολούνται με τις καταδύσεις οι ποδοσφαιριστές και οι μπασκετμπολίστες που επιδίδονται σε δραματικές βουτιές στο γρασίδι και στο παρκέ (μόλις μυριστούν πως μπορεί και να πείσουν πως υπέστησαν φάουλ);

– …δεν γίνονται ηθοποιοί όλοι αυτοί που υποφέρουν, ξεμαλλιάζονται, κρατούν το κεφάλι τους σαν τη Λάσκαρη στον κατήφορο και υποδύονται τους αδικημένους;

– …ενοχλείστε που βρίσκουμε κάποιους αθλητές σέξι και καθόμαστε και τους χαζεύουμε αντί να χαίρεστε που βρίσκουμε κι εμείς ένα κάποιο ενδιαφέρον σε αυτό το ανιαρό θέαμα;

– …ο «αιφνίδιος θάνατος» ονομάζεται αιφνίδιος θάνατος; Άμα χάσει η ομάδα, διαλύεται; Δεν ξαναπαίζει ποτέ; Και πόσο ξαφνικός είναι αφού είναι αναμενόμενο πως κάποιος από τους δύο θα πεθάνει; (και, όχι, δεν ξέρουμε αν αυτός ο παράλογος κανονισμός έχει καταργηθεί).

– …απαιτείτε να καταλάβουμε τη διαφορά ανάμεσα σε Κύπελλο- Πρωτάθλημα και UEFA – Champions League,  να θυμόμαστε πότε γίνονται τα Mundial, Euro, και ο, τι άλλο κυκλοφορεί και να αποστηθίσουμε τους κανόνες τους; Εσείς ξέρετε τη διαφορά ανάμεσα στη μάσκαρα και το ρίμελ; Την τρέσα και την μπορντούρα; Το bleach και το ντεκαπάζ; Το τιρκουάζ και το γαλάζιο;

– …το γρασίδι είναι άλλοτε καρό και άλλοτε ριγέ; Κάνουν και άλλα σχεδιάκια; Κάτι πήρε το αυτί μου για τη Λατινική Αμερική!

– …αν σκοντάψει ο τερματοφύλακας ενώ κρατάει τη μπάλα που μόλις απέκρουσε και περάσει τη γραμμή του τέρματος καθώς σωριάζεται κατάχαμα θεωρείται γκολ; Δεν είναι μεγάλη αδικία;

– …το να ξέρουμε τι σημαίνει οφσάιντ σας φαίνεται τόσο γοητευτικό και χαριτωμένο;

– …το «άμπαλος» θεωρείται προσβολή; Δηλαδή θα έπρεπε όλοι να έχουν στην κατοχή τους μια μπάλα για να θεωρούνται άξιοι; Μήπως, ακόμα καλύτερα, να έχουν σχήμα μπάλας;

– …η μπάλα είναι συνυφασμένη με πίτσα/ σουβλάκια και μπίρα; Τα noodles, το σούσι και τα burgers θέλουν μεγαλύτερη προσοχή και σας αποσπούν;

– …δίνετε τόση σημασία στα προκαταρτικά του αγώνα και νιώθετε λειψοί αν χάσετε το built-up ενώ στο sex άνετα προσπερνάτε άνετα το forplay και τρέχετε για γκολ;

– …συγκινείστε όταν οι ποδοσφαιριστές ανταλλάσσουν φανέλες μεταξύ τους στο τέλος του αγώνα; Ξέρετε πόσο gay φαίνεται αυτή η σκηνή στα αθώα μάτια μας; Πιο πολύ και από τα τρυφερά ενσταντανέ ανάμεσα στα χόμπιτ στους Άρχοντες των Δαχτυλιδιών.

– …λυπάστε τους ποδοσφαιριστές για τα χιλιόμετρα που διανύουν πάνω κάτω σε κάθε αγώνα; Δεν έχετε υπ’ όψη σας τι αμοιβή παίρνουν για να τρέξουν (και να παίξουν);

– …δεν κάνουν time out στο ποδόσφαιρο όπως στο μπάσκετ να προκάμεις να πας και μια τουαλέτα;

– …δεν κλείνετε τον ήχο της τηλεόρασης να αφεθείτε στη μαγεία της εικόνας αφού η φωνή του αφηγητή είναι το πιο εκνευριστικό κομμάτι της διαδικασίας και συνήθως θυμώνετε με τις μπούρδες που λέει; Ξέρετε πόση γκρίνια θα γλιτώνατε (από τις γυναίκες);

– …η εμφάνιση του τερματοφύλακα που είναι διαφορετική για να τον ξεχωρίζουν (ναι, μέχρι εκεί φτάνει ο νους μας) δεν φέρει ένα χρώμα παρεμφερές με των παικτών; Να ξέρεις, ρε αδερφέ, που ανήκει ο καθένας.

– … βρίσκετε μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο ποδόσφαιρο από ό,τι στο τένις ή το βόλεϊ; Δεν μιλάμε για καλλιτεχνικό πατινάζ, δικαιολογείστε, αλλά όλα τα άλλα; Μπάλα δεν έχουν και αυτά;

*αρχαίο ελληνικό και ρωμαϊκό παιχνίδι με μπάλα αντιστοίχως στα οποία βρίσκονται οι απαρχές του ποδοσφαίρου.

ποδόσφαιρο, το νέο hip (my ass)

Το 2004, τότε που το «μεγάλο, το ωραίο, το αληθινό» μας είχε χτυπήσει κατακούτελα και ανακαλύπταμε πώς είναι να είσαι νικητής, φορούσαμε δάφνινα στεφάνια και το παίζαμε γόηδες, οι γκόμενες ανακάλυψαν τη μπάλα, εξαιτίας της νίκης της Εθνικής Ελλάδας στο EURO.
Δύο χρόνια πριν, στο επόμενο EURO μας έπρηξαν ξανά…
Έγραφα, λοιπόν, στο πολύ ενδιαφέρον αθλητικό περιοδική +Sport της Καθημερινής (του οποίου η έκδοση αναστάλθηκε πολύ γρήγορα, όπως των περισσότερων ενδιαφερόντων εντύπων στο μπουρδελάκι που λέγεται Ελλάδα) πόσο ενοχλητικές ήταν. Αφορμή για το κείμενο στάθηκε η ήττα, φυσικά, της Ελλάδας τον Ιούνιο του 2008.
Τώρα που τη θέση της κοτάρας πήραν οι hipsters το θυμήθηκα και το αναπαράγω.
{Και, τώρα που το σκέφτομαι, και τότε Sex & the City είχε και τώρα Sex & the City έχει! Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν αυτοί οι Αμερικάνοι παραγωγοί!}

Όσο για’ μένα…παρέμεινα και θα παραμείνω άμπαλη. Θα εκτιμούσα πάντως πολύ μια μπουμπουζέλα (ναι, με «μπ» είναι το σωστό, τουλάχιστον σύμφωνα με την άποψη των Αφρικανών που κάτι παραπάνω θα ξέρουν από εσάς) αν σας βρίσκεται καμία.

Καλό world cup 2010 και άντε, σύντομα στην ήττα.

Καληνύχτα και καλή τύχη

(Επιτέλους) η Ελλάδα αποκλείστηκε από το EURO και οι ερασιτέχνες φίλαθλοι έσπευσαν στο Sex & the City.

Ανήκω στην κατηγορία εκείνη που ήταν, είναι και θα παραμείνουν «άμπαλοι». Κατευθείαν στην πυρά, θα σκεφτείτε. Κακώς. Τουλάχιστον παραμένω σταθερή στην άποψή μου σύμφωνα με την οποία μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε ένα ποδοσφαιρικό ματς βρίσκω στο να παγώνω την εικόνα (με τη βοήθεια της τεχνολογίας και του τηλεκοντρόλ) και ενώνοντας τις μικροσκοπικές χρωματιστές κουκίδες (aka παίκτες) νοητά να δημιουργώ μαγικές εικόνες με φόντο το γρασιδί ντεκόρ. Το πυροτέχνημα (κυριολεκτικά) που προσγειώθηκε στην κόμη μου το 2004 καθώς σύσσωμη η Ελλάς πανηγύριζε σε ταράτσες, σοκάκια, λόφους, λιμάνια, πλατείες, δρόμους, τουαλέτες, όπου στο καλό βρισκόταν καθείς Έλλην υπήκοος, τη νίκη της Εθνικής ομάδας δεν με ταρακούνησε διόλου. Ούτε και τα ελληνικά σημαιάκια παντός τύπου που έγιναν fashion trend ξάφνου φιγουράροντας σε κούτελα, οπίσθια, κεραίες αυτοκινήτων, σεμεδάκια και παν επιστητό προσδίδοντας μια έξτρα εσάνς νεοέθνικ κιτσιάς.
Αντιθέτως ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό μέχρι τούδε άσχετων χρίστηκε «φανατικός οπαδός» και εναγωνίως περίμενε την εμφάνιση των διεθνών μας στο φετινό EURO. Κυρίες κάθε ηλικίας, με αμφίεση (που είναι και το κεντρικό ζητούμενο) γαλανόλευκη, στρογγυλοκάθισαν σε καναπέδες και σκαμπό στα απανταχού σαλόνια, bar, café που πρόβαλαν τους αγώνες εκφράζοντας άποψη για offside, κίτρινες κάρτες και διαιτητές με χάρη αυθεντίας. Θιασώτες του φετινού gay parade της Αθήνας πνίγηκαν στο δίλημμα πλατεία Κλαυθμώνος ή Ελβετία –Τσεχία. Emo αγόρια και κορίτσια διέσχισαν το δρόμο εγκαταλείποντας τα σκαλάκια της πλατείας Συντάγματος και έσπευσαν στις απέναντι γιγαντοοθόνες. Και οι χρόνιοι οπαδοί του αθλήματος παραγκωνίστηκαν από τους νεοσύστατους φαν.
Και τώρα που η Ελλάδα αποκλείστηκε; Τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους; Θα ταλανίσουμε για λίγο καιρό τα αυτιά μας με αναλύσεις και ένα σωρό θεωρίες για την αποτυχία μας, θα κατηγορήσουμε τα εθνικά συμφέροντα που ευνοούν τη Ρωσία (όχι μόνο στο EURO αλλά και στη Eurovision που φάγαμε τη σκόνη της επίσης), θα στήσουμε στην πυρά τους πρωτοκλασάτους παίκτες της Εθνικής Ελλάδος και μόλις ξεθυμάνουμε θα επιστρέψει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Στα κομμωτήρια, τις ρομαντικές κομεντί, το Γκαζοχώρι, όπου ανήκει τέλοσπάντων ο καθένας αφήνοντας τους «παλιούς» να παρακολουθήσουν τη συνέχεια ανενόχλητοι. Άντε, με εξαίρεση τη γυναικεία γκρίνια γι αυτό το ΣΚ που αντί να πλατσουρίζουν στις παραλίες κοντινών νησιών κατσικώθηκαν στην Αθήνα για τον τελικό. Και εις ανώτερα. Μέχρι την επόμενη μαζική υστερία.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό +Sport της Καθημερινής τον Ιούνιο του 2008, από τη Μυρόεσσα Μεταξά