Από την ώρα που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του “Κυνόδοντα” στα Όσκαρ έχω ερωτηθεί από κάθε καρυδιάς καρύδι (και κάθε τοίχου τούβλο) την άποψή μου για την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου. Η γνώμη μου, όμως, δεν έχει σημασία. Και δεν έχει σημασία όχι γιατί δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, επαΐουσα της έβδομης τέχνης ή μέλος της Αμερικάνικης Ακαδημίας Κινηματογράφου που αποφάσισε να τον συμπεριλάβει στις καλύτερες ξενόγλωσσες ταινίες της χρονιάς. Δεν έχει σημασία γιατί το σημαντικό -για’ μένα- είναι πως την ταινία αυτή την έκρινα ως ταινία και όχι ως ελληνική ταινία και αυτό, από μόνο του, αποτελεί (στο δικό μου μυαλό πάντα) τεράστια επιτυχία. Επίσης, όταν την είδα εκείνο το μεσημέρι στην δημοσιογραφική προβολή του Ιντεάλ, έφυγα με το στομάχι σφιγμένο και αυτό (επίσης στο δικό μου μικρό μυαλό), το ότι μου προκάλεσε έντονα συναισθήματα, δηλαδή, είναι αρκετό για να την κατατάξω στο σύνολο όσων ονομάζουμε “τέχνη”.
Τέλοσπάντων, το ζήτημά μου δεν είναι αυτό όμως. Λίγες ώρες πριν την απονομή των βραβείων Όσκαρ -το οποίο αν πάρει θα είναι μια πελώρια έκπληξη αφού είναι outsider σύμφωνα με όλες μα όλες τις προβλέψεις- σκέφτομαι πως ένας από τους λόγους για τους οποίους θα ήθελα να κερδίσει είναι για να έβλεπα πώς θα αντιδρούσαν οι πατριώτες. Όπως κάθε φορά που διαπρέπει η Ελλάς στο ποδόσφαιρο; Μα δεν είναι οι φίλαθλοι και φιλοθεάμον κοινό, θα μου πείτε. Εντάξει, έχω κι άλλο παράδειγμα: όπως όταν κάηκε το πελεκούδι για τη νίκη της Παπαρίζου στην Eurovision; Μήπως όπως όταν η πλατεία Κλαυθμώνος γέμισε με νεαρόκοσμο που πανηγύριζε τη νίκη του Καμίνη μια που ο “Κυνόδοντας” είναι μια ταινία πιο κοντά στο εναλλακτικό κοινό της Καρύτση; Πραγματικά αναρωτιέμαι πως θα αντιδρούσε η ελληνική κοινωνία που διαθέτει αυτό το χάρισμα του “όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη” σε ένα προϊόν που είναι πιο κοντινό στο περιθώριο της subculture -αν και από δημιουργό με πολύ mainstream παρελθόν. Αλλά αυτό που, κατά πάσα πιθανότητα, θα διαπιστώσω αύριο είναι η μανία καταδίωξης της ίδιας κοινωνίας που κάθε φορά που αποτυγχάνει (και αυτό συμβαίνει συχνά) αναζητά να ρίξει το φταίξιμο στους ανθέλληνες που έχουν κατακτήσει τον κόσμο.
Φτου και από την αρχή.
Is That All There Is ? 