(*μτφρ: αυτά δε γίνονται)
Και όμως γίνονται. Αλλιώς δε θα τα συζητούσαμε.
Και υπάρχουν. Αλλιώς δε θα μιλούσαμε γι αυτά.
Έλα όμως που αυτά που «δεν υπάρχουν» διεκδικούν τελικά τις δάφνες στον αγώνα για την ανάδειξη της ενοχλητικότερης φράσης -καραμέλα που κόλλησε ποτέ στις γλώσσες των ομιλούντων ελληνικά (που λέει ο λόγος).
Δεδομένου δε του ότι πρώτη φορά τη δημοφιλή σλανγκ (my ass) την άκουσα κάποτε στην ξεχασμένη ελληνική επαρχία από μια ηλικιωμένη κυρία με αξάν τόσο βαρύ ώστε οι λοιποί φθόγγοι που σχημάτιζαν τις ακατάληπτες λέξεις της να παραμένουν αμετάφραστοι εικάζω πως η όξω από δω φράση «δεν υπάρχει» κάνει αυτή την εποχή κάποιο ανεξήγητο καμ μπακ (aka comeback).
Υποψιάζομαι πως για την διάδωσή της ευθύνεται κάποιο εγχώριο minor σελέμπριτι. Μπορεί και όχι. Ιδέα δεν έχω. Τον υπαίτιο πάντως, θα ήθελα διακαώς να τον γνωρίσω ώστε να κατευθύνω προς το μέρος του την οργή μου που, σας διαβεβαιώ, υπάρχει και παραϋπάρχει.
«Αυτός ο γκόμενος, δεν υπάρχει» λέει η μία. Εννοεί πως είναι καταπληκτικός.
«Αυτός ο γκόμενος, δεν υπάρχει» λέει η άλλη. Εννοεί πως είναι απαράδεκτος.
«Αυτός ο γκόμενος, δεν υπάρχει» λέει η τρίτη. Εννοεί πως ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας αποκλειστικά και είναι η μόνη που δεν της αξίζει η προαναφερθείσα σφαλιάρα.
Για τους άλλους δύο κυρίους ήλπιζα να μην υφίστανται πραγματικά ώστε να μη χρειάζεται να συγχρωτίζονται με τις κυρίες που τους καταδίκασαν στην ανυπαρξία.
Τις προάλλες μια συνάδελφος είπε «ο πατέρας μου δεν υπάρχει» και με ανάγκασε να τη ρωτήσω αν τον έχασε (aka πέθανε) πριν καιρό ή πρόσφατα. Με κοίταξε με απορία. Συγκρατήθηκα.
«Αυτά τα παπούτσια δεν υπάρχουν» έλεγε ένας άλλος τύπος. Και ήθελα να του τα βγάλω από τις πατούσες να βρεθεί να περπατάει ξυπόλητος για να καταλάβει τι διάλο εννοεί.
Κάθε φορά που μια ξανθιά -σε όλες τις αποχρώσεις του κίτρινου, του πλατινέ και του σαντρέ- της τιβι συν όλες οι φέρουσες ξανθωπή κώμη και την προσδοκία/ ελπίδα της τιβι συν οι λοιποί αναλόγου πνευματικού επιπέδου χρήστες της ελληνικής γλώσσας αντικαθιστούν μια ευρεία γκάμα λέξεων και εκφράσεων που υποδηλώνουν από έκπληξη και θαυμασμό μέχρι ενόχληση και ό,τι άλλο βάλει ο νους σας νιώθω σαν να εισχωρούν μικροσκοπικά τρυπανάκια στους θύλακες του εγκεφάλου μου και με δυσκολία συγκρατώ τις παλάμες μου ώστε να μην εκσφενδονίσουν (άθελά μου) κάποια σφαλιάρα που θα κλέψει credits από την εκλεπτυσμένη κοινωνική μου υπόσταση.
Πείτε με υπερβολική αλλά τις προάλλες μέτρησα 300 περίπου (ναι, τριακόσιες) επαναλήψεις μέσα σε λιγότερες από 4 ώρες. Πείτε με και Τούλα από το Κυριολεκτούλα. Αλλά, σας ικετεύω, πάψτε πια να χρησιμοποιείτε αυτή τη φράση και μάλιστα σε αυτή τη συχνότητα. Είναι προφανές πως για να μιλάτε για αυτό που «δεν υπάρχει» υπάρχει και με το παραπάνω, είναι εκεί μπροστά σας και νιώθει άσχημα που το αφανίζετε.
Σας ευχαριστώ προκαταβολικά,
Η υπερασπίστρια των δικαιωμάτων όλων όσων υπάρχουν
miss cinnamon
Is That All There Is ? 