I could have danced all night

Wherever you’re going I’m going your way

Η πιο στιλάτη Ανάσταση

Και τι δεν θα δίναμε για μια ευκαιρία να συναντήσουμε την Audrey. Σε ένα λεωφορείο, ας πούμε. Μάλλον αυτή την επιθυμία θέλησε να εκπληρώσει η Galaxy chocolate και αποφάσισε να αναστήσει το απόλυτο fashion icon για να χαρίσει στη σοκολάτα της χάρη και κομψότητα, έννοιες ταυτόσημες με την Αμερικανίδα ηθοποιό όχι μόνο σε όλη της τη ζωή αλλά και μετά θάνατον. H CGI Audrey δεν είναι η πρώτη φορά που η εικόνα της χρησιμοποιείται μετά θάνατον, άλλωστε. Η εταιρεία ρούχων GAP, το 2006 χρησιμοποίησε τη διάσημη σκηνή χορού από την ταινία Funny Face του 1957, για να προωθήσει τα ρούχα της.

Στην Ιαπωνία, για μια σειρά διαφημίσεων του τσαγιού Kirin Black Tea, χρησιμοποιήθηκαν επιχρωματισμένες σεκάνς από την ταινία Roman Holiday. Πολλή συζήτηση έχει γίνει για την εκμετάλλευση της εικόνας και του copyright της από τους δικαιούχους, τους απογόνους της δηλαδή, που εικάζουμε είναι πλέον βαθύπλουτοι, αλλά εμείς τους συγχωρούμε γιατί δεν μπορούμε παρά να συγκινηθούμε που βλέπουμε την αυτοκράτειρα του καλού γούστου ξανά ανάμεσά μας. Έστω και ως κινούμενη εικόνα δημιουργημένη με τη βοήθεια της τεχνολογίας.

Πολύ προτού η Audrey γίνει τσάντα, χαρτομάντιλα, μπρελόκ, τετράδια, μαγνητάκια και ό,τι άλλο franchise χωράει ο ανθρώπινος νους η Αμερικανίδα ηθοποιός ήταν ήδη το απόλυτο fashion icon και το 1961 κέρδισε μια θέση στη Διεθνή Λίστα των πιο Καλοντυμένων, μια λίστα που εμπνεύστηκε το 1941 η fashionista Eleanor Lambert και στην οποία κάθε σταρ λαχτάρησε να συμπεριληφθεί.

Δεν ήταν χυμώδης όπως η Ava Gardner ή γατούλα σαν τη Marilyn Monroe, ούτε διέθετε τη λαγνεία της Rita Hayworth. Ήταν, όμως, μια από τις ομορφότερες γυναίκες του 20ου αιώνα και ό,τι της έλειπε σε καμπύλες ή sexyness της περίσσευε σε χάρη. Ο σκηνοθέτης Billy Wilder είχε πει κάποτε για εκείνη: «Αυτό το κορίτσι, ήρθε για να κάνει το πλούσιο μπούστο ντεμοντέ».

Ο Hubert de Givenchy ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το στιλ της μια που ήταν η μούσα του και εκείνος ο άνθρωπος που την έντυνε από τη Sabrina (1954) και μετά. Μαζί δημιούργησαν το διάσημο Little Black Dress, ένα διαχρονικό κομμάτι που βρίσκεται, πλέον, σε κάθε γυναικεία ντουλάπα. Ήταν η μούσα του φωτογράφου Richard Avedon, o Salvattore Feraggamo σχεδίαζε παπούτσια μόνο για εκείνη και η Ray Ban πρέπει να την ευγνωμονεί για την αύξηση των πωλήσεων των Wayfarers της μετά το Breakfast at Tiffany’s -αν και τα γυαλιά που φορούσε στην ταινία είναι Manhattan του Oliver Goldsmith.

Και, φυσικά, εκτός από το εξαιρετικό στιλ της και την αφοσίωσή της στο ανθρωπιστικό και φιλανθρωπικό έργο της, στην ιστορία θα μείνει και για το υποκριτικό χάρισμά της. Ήταν και μία σπουδαία ηθοποιός, η τρίτη σημαντικότερη όλων εποχών σύμφωνα με το Αμερικάνικο Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Κέρδισε πέντε υποψηφιότητες και δύο βραβεία Όσκαρ, ένα για το ανθρωπιστικό της έργο, το 1993, λίγο μετά το θάνατό της, και ένα για την ερμηνεία της στην ταινία Roman Holiday το 1953 και πολλά ακόμα βραβεία, καθώς και μια θέση, για πάντα, στην καρδιά μας.

Το κείμενο (δεν) δημοσιεύτηκε σε ένα από τα πολλά περιοδικά που επρόκειτο να κυκλοφορήσουν και δεν τα κατάφεραν, από τη Μυρόεσσα Μεταξά. 

(We Are Going On) A Summer Holiday

artwork by Dear Quentin

Τι σχέση έχει η Audrey Hepburn με το Rat Pack;

(Σχεδόν) καμία.

Δύσκολα θα μπορούσε, άλλωστε, να συνδυαστεί η ιδιότητα της ως ένα από τα σπουδαιότερα fashion icons και μιας από τις πιο κομψές γυναίκες στην ιστορία της ανθρωπότητας (συν την υποκριτική της δεινότητα που εκτός από τις εξαιρετικές ταινίες που χάρισε σε εμάς χάρισε και σε εκείνη ένα Όσκαρ, το 1953 για το ρόλο της στο Roman Holiday) με το ρόλο της μασκότ του Rat Pack.

Μπόρεσε, όμως, να συνδυάσει άριστα την υποκριτική με τη μουσική και να μας αφήσει κληρονομιά ορισμένα από τις πιο ωραίες μελωδίες με τη φωνή της να πρωταγωνιστεί.

Ένας από τους πιο γνωστούς της ρόλους, πάντως, ήταν αυτός στην ταινία Sabrina, στο πλάι του Humphrey Bogart που ήταν ο πρώτος Alpha Male του αυθεντικού, original Rat Pack.Αυτή και ακόμα καλύτερες μουσικές ιστορίες μέχρι το ‘69 και καμιά σαρανταριά χρόνια πίσω διηγήθηκε η miss cinnamon την Τρίτη 24 Ιουλίου, στο Drunk Sinatra.

Singin’ in the Rain

Μπορεί εμείς οι σύγχρονοι δυτικοί fashionistas να κρατάμε ομπρέλες για να προστατευτούμε από τη βροχή αλλά ο ρόλος της δεν ήταν ανέκαθεν αυτός.

Το κάθε άλλο, για να είμεθα σαφείς. Για χιλιάδες χρόνια στην Αίγυπτο, στην Κίνα, στη Μεσοποταμία, στην Ινδία και στην Αρχαία Ελλάδα τα σκιάδεια χρησιμοποιήθηκαν για να προστατεύουν τους ανθρώπους από τον ήλιο. Οι εύποροι πολίτες όλων αυτών των χωρών και πολιτισμών όταν ο καιρός ήταν βροχερός απλώς δεν έβγαιναν από τα σπίτια τους ή μετακινούνταν με σκεπαστές άμαξες και καρέκλες.

Οι ομπρέλες που προορίζονταν για να κρατούν τον κόσμο όσο το δυνατόν στεγνότερο γίνεται, προστατεύοντάς τον από τις στάλες της βροχής, δεν έκαναν την εμφάνισή τους παρά τον 17ο και 18ο αιώνα και χρειάστηκε ένας ακόμα αιώνας υπομονής ώσπου να κατασκευαστούν από ελαφριά, εύχρηστα υλικά και να αποτελέσουν μέρος της υγρής καθημερινότητάς μας.

Η λέξη ομπρέλα πάντως έχει μια παραδοξότητα ως προς την προέλευση και τη σημασία της: η αγγλική umbrella (για τη βροχή, ενώ το ίδιο αντικείμενο για την προστασία από τον ήλιο ονομάζεται parasol -όπου sol σημαίνει ήλιος στη λατινική γλώσσα) προέρχεται από τη λατινική umbra που σημαίνει σκιά η προέλευση της οποίας είναι η αρχαία ελληνική λέξη όμβρος που σημαίνει βροχή.

Η Mary Poppins, πάντως, ανακάλυψε και άλλη χρήση της ομπρέλας και τη χρησιμοποίησε ως μεταφορικό μέσο πετώντας μαζί της και άδοντας supercalifragilisticexpialidosius!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο queen.gr 

Girl on the Moon

Το 1964 ο André Courrèges φαντάστηκε πως το μέλλον θα είναι φωτεινό, λευκό και ευχάριστο. Οι γυναίκες θα έπρεπε να φορούν ρούχα βολικά, άρα απλά και κοντά ώστε να αφήνουν ελευθερία κινήσεων και από εύκολα διαχειρίσιμα υλικά επίσης, για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Τα κορίτσια που θα ταξίδευαν στο φεγγάρι έγιναν, στα χέρια του Γάλλου σχεδιαστή, sci fi φιγούρες που έμοιαζαν σαν να ξέφυγαν από ταινία επιστημονικής φαντασίας, ντύθηκαν με συνθετικά υλικά και φωτεινά χρώματα και εξύμνησαν μέσα από το στιλ τους τις κοινωνικές και τεχνολογικές αλλαγές που συνέβαιναν στον δυτικό κόσμο, στα 60’s.

Με κίνδυνο να αφαιρέσει κάθε ίχνος θηλυκότητας από το γυναικείο κορμί σχεδίασε μίνι φορέματα και φούστες με γεωμετρικά σχήματα και γεωμετρικά μοτίβα, επίσης, και σχολίασε με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της εποχής που συντέθηκε από τον Ψυχρό Πόλεμο και τη διαρκώς αυξανόμενη μανία κατανάλωσης και την εμμονή με την τεχνολογία που χαρακτήρισε την περίοδο στην οποία ο Courrèges δημιούργησε το συγκεκριμένο στιλ. Η ταινία «Alphaville» του 1965, σε σκηνοθεσία Jean Luc Godard διαθέτει μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές εκδοχές του φορέματος που έμεινε γνωστό ως Moon Girl.

Extra Info: ο Γάλλος σχεδιαστής είναι αυτός που μαζί με τη Βρετανίδα σχεδιάστρια μόδας Mary Quant διεκδικούν την πατρότητα της μίνι φούστας και του μίνι φορέματος. Νικητής δεν έχει αναδειχθεί ουδείς.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο queen.gr.