I could have danced all night

Cinnamon Girl

thank you my_story_me

Αnother one bites the (golden) dust

Από την ώρα που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του “Κυνόδοντα” στα Όσκαρ έχω ερωτηθεί από κάθε καρυδιάς καρύδι (και κάθε τοίχου τούβλο) την άποψή μου για την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου. Η γνώμη μου, όμως, δεν έχει σημασία. Και δεν έχει σημασία όχι γιατί δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, επαΐουσα της έβδομης τέχνης ή μέλος της Αμερικάνικης Ακαδημίας Κινηματογράφου που αποφάσισε να τον συμπεριλάβει στις καλύτερες ξενόγλωσσες ταινίες της χρονιάς. Δεν έχει σημασία γιατί το σημαντικό -για’ μένα- είναι πως την ταινία αυτή την έκρινα ως ταινία και όχι ως ελληνική ταινία και αυτό, από μόνο του, αποτελεί (στο δικό μου μυαλό πάντα) τεράστια επιτυχία. Επίσης, όταν την είδα εκείνο το μεσημέρι στην δημοσιογραφική προβολή του Ιντεάλ, έφυγα με το στομάχι σφιγμένο και αυτό (επίσης στο δικό μου μικρό μυαλό), το ότι μου προκάλεσε έντονα συναισθήματα, δηλαδή, είναι αρκετό για να την κατατάξω στο σύνολο όσων ονομάζουμε “τέχνη”.

Τέλοσπάντων, το ζήτημά μου δεν είναι αυτό όμως. Λίγες ώρες πριν την απονομή των βραβείων Όσκαρ -το οποίο αν πάρει θα είναι μια πελώρια έκπληξη αφού είναι outsider σύμφωνα με όλες μα όλες τις προβλέψεις- σκέφτομαι πως ένας από τους λόγους για τους οποίους θα ήθελα να κερδίσει είναι για να έβλεπα πώς θα αντιδρούσαν οι πατριώτες. Όπως κάθε φορά που διαπρέπει η Ελλάς στο ποδόσφαιρο; Μα δεν είναι οι φίλαθλοι και φιλοθεάμον κοινό, θα μου πείτε. Εντάξει, έχω κι άλλο παράδειγμα: όπως όταν κάηκε το πελεκούδι για τη νίκη της Παπαρίζου στην Eurovision; Μήπως όπως όταν η πλατεία Κλαυθμώνος γέμισε με νεαρόκοσμο που πανηγύριζε τη νίκη του Καμίνη μια που ο “Κυνόδοντας” είναι μια ταινία πιο κοντά στο εναλλακτικό κοινό της Καρύτση; Πραγματικά αναρωτιέμαι πως θα αντιδρούσε η ελληνική κοινωνία που διαθέτει αυτό το χάρισμα του “όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη” σε ένα προϊόν που είναι πιο κοντινό στο περιθώριο της subculture -αν και από δημιουργό με πολύ mainstream παρελθόν. Αλλά αυτό που, κατά πάσα πιθανότητα, θα διαπιστώσω αύριο είναι η μανία καταδίωξης της ίδιας κοινωνίας που κάθε φορά που αποτυγχάνει (και αυτό συμβαίνει συχνά) αναζητά να ρίξει το φταίξιμο στους ανθέλληνες που έχουν κατακτήσει τον κόσμο.

Φτου και από την αρχή.

suffocation

δεν προλαβαίνω να πω πολλά.

πάντως η κυρίως θεματική των ημερών είναι:  πώς θα αποφύγουμε την ασφυξία έτσι όπως βρισκόμαστε να ζούμε πνιγμένοι στο σκατό. ε?

Size Matters

Αν οι αναλογίες σας παρεκκλίνουν –όχι απαραίτητα κατά πολύ- από εκείνες των αδύνατων, μεσαίου αναστήματος γυναικών ξέρετε ήδη πως μια βόλτα στα μαγαζιά φαντάζει σαν αέναη αναζήτηση κάποιου καλά κρυμμένου θησαυρού.

Από την τροφαντή Αφροδίτη της Μήλου (1ος αιώνας μ.Χ.) και τη Γέννηση της Αφροδίτης του Μποτιτσέλι (15ος αιώνας) με τις πλούσιες αναλογίες μέχρι τη Σου Τίλεϊ, που ποζάρει με τα παχάκια της για τον Λούσιεν Φρόιντ στον πιο ακριβό πίνακα εν ζωή ζωγράφου Βenefits Supervisor Sleeping (1995) η τέχνη αποθέωσε τις γυναίκες XL. Το ίδιο και η μόδα που μέχρι τα 60’s έβριθε από ζουμερά μοντέλα με γεμάτες σιλουέτες. Η Τουίγκι έκανε την αρχή και τα αποστεωμένα μοντέλα μεσουράνησαν στις πασαρέλες και τις glossy σελίδες των περιοδικών για 50 σχεδόν χρόνια. Εδώ και καιρό παρατηρείται έντονα η επιστροφή στις «κανονικές» γυναίκες που ροδαλές και υγιείς εξοστρακίζουν σιγά σιγά τις ανορεξικές εικόνες. Η βιομηχανία της μόδας, όμως, μοιάζει να καθυστερεί να αντιληφθεί την αλλαγή αυτή. Γιατί άραγε;

Τα νούμερα της μόδας

Το νούμερο που αναγράφεται στα ταμπελάκια των ρούχων υπακούει στο νόμο της σχετικότητας του Αϊνστάιν θαρρείς. Εξαρτάται τόσο από τον τόπο προέλευσης ή κατασκευής όσο και από τη χώρα στην οποία πρόκειται να διανεμηθούν προς πώληση τα ρούχα και δε διαφέρει, φυσικά, μόνο η ονομασία του, π.χ. small, medium, large (USA) ή 8, 10, 12 (UK) ή 38, 40, 42 (EUR) αλλά και το σε ποιο πραγματικό μέγεθος ανταποκρίνεται. Για παράδειγμα ένα petite από τη Βραζιλία μπορεί να αντιστοιχεί στο extra small μιας αμερικάνικης μάρκας. Αντίστοιχα το νούμερο 40 στη σουηδική αλυσίδα Η&M ή στ Δανέζικη st-martins απευθύνεται στον σωματότυπο μιας γυναίκας που στα περισσότερα γαλλικά ή ιταλικά ρούχα χωράει σε ένα παραπάνω.

Οι κατασκευαστές ανά τον κόσμο συχνά ανακατεύουν τα νούμερα ώστε να κάνουν τις γυναίκες να νιώθουν καλύτερα ενισχύοντας ταυτόχρονα την ήδη διαστρεβλωμένη αντίληψή τους (μας) για το ποιο θεωρείται όμορφο, κομψό και υγιές σώμα. Ο όρος vanity (=ματαιοδοξία) sizing περιγράφει την τάση των Αμερικανών κατασκευαστών που επιλέγουν να φτιάχνουν ρούχα πιο πληθωρικά διατηρώντας την ίδια νουμεροδότηση. Και αυτό για να βαυκαλίζονται οι γυναίκες πως είναι πιο αδύνατες από όσο δείχνει η ζυγαριά τους ή  μαρτυρά ο καθρέφτης τους και να νιώθουν βολικότερα με το σώμα τους, πιο κοντά στα πρότυπα που προβάλλονται από τα media και τη βιομηχανία της μόδας. Συμβαίνει, βέβαια, και το ακριβώς αντίθετο, ένα L ή αλλιώς 42/44 (ανάλογα με την ονομασία) να είναι τελικά πολύ μικρότερο από ό,τι θα περίμενε κανείς.

Από το 1996 η ΕΕ ξεκίνησε τη διαδικασία σχεδιασμού ενός ενιαίου μετρικού συστήματος, του EN 13402, που θα εφαρμοστεί σε όλες τις χώρες της και που ανταποκρίνεται στο σημερινό σωματότυπο των γυναικών ο οποίος διαφέρει κατά πολύ από εκείνον των περασμένων δεκαετιών όπου βασίζεται ο σημερινός διαχωρισμός των μεγεθών. Σύμφωνα, πάντως, με φετινή μελέτη της ισπανικής κυβέρνησης που κατα-μέτρησε τις διαστάσεις 10.000 γυναικών στη Μαδρίτη το θηλυκό σώμα χωρίζεται σε 3 βασικούς τύπους: κλεψύδρα, κύλινδρος, αχλάδι. Που, αν το καλοσκεφτείτε, ταιριάζει τόσο στις ελληνίδες όσο και στις περισσότερες γυναίκες στον κόσμο. Το 90% των ισπανικών εταιρειών, συμπεριλαμβανομένων και των κολοσσών Zara και Mango, συμφώνησαν να προσαρμόσουν τα νούμερά τους ώστε να ταιριάζουν σε αυτή την κατηγοριοποίηση και να εξυπηρετούν τις ανάγκες των σημερινών γυναικών. Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι οι ποικίλες ονομασίες αλλά η έλλειψη ποικιλίας. Το να ανακαλύψει σε ποιο νούμερο χωράει η καθεμιά μας χρειάζεται απλώς μια δοκιμή. Το να βρει κάποιο ρούχο στο οποίο να χωράει, όμως, χρειάζεται σπονδές και επικλήσεις στις θεότητες των ρούχων.

Είναι αυτονόητο πως υπάρχουν πατρόν και σχέδια που σε μεγαλύτερα ή μικρότερα πατρόν –ένα καυτό σορτσάκι ή ένα πολύ μακρύ φόρεμα αντιστοίχως π.χ- θα έχαναν το νόημά τους και θα έμεναν στα αζήτητα. Το ίδιο συμβαίνει και στα παπούτσια- σκεφτείτε μια μυτερή Louboutin γόβα σε νούμερο 44- και στα εσώρουχα. Και θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε τον χαρακτηρισμό μας ως παράλογων αν εμμέναμε σε κάποιου τέτοιου τύπου απαίτηση όπως το να κυκλοφορούν τα πάντα σε όλα τα μεγέθη. Αλλά ακόμα και οι πολύ πιο απλές και λογικές επιθυμίες μας παραμένουν ανεκπλήρωτες. Μια λύση είναι η Σκανδιναβία, η Ολλανδία, η Γερμανία και το Βέλγιο που υπολογίζουν εξίσου τις μινιόν και τις πληθωρικές γυναίκες. Δεν είναι και πολύ βολικό, όμως, να καβαλάμε ένα αεροπλάνο κάθε φορά που θέλουμε να βάλουμε μια ενδιαφέρουσα πινελιά στην εμφάνισή μας.

Τα πάχη μου, η υγεία μου

Μερικοί λόγοι για να απολαμβάνετε τα έξτρα κιλά σας που καμιά φορά είναι το καλύτερο γιατρικό για ορισμένες ασθένειες.

Οστεοπόρωση: οπίσθια με ψωμάκια

Σύμφωνα με την Εθνική Εταιρία Οστεοπόρωσης της Μεγάλης Βρετανίας όσο πιο βαριά είναι τα οπίσθιά σας τόσο πιο δυνατό είναι το μυοσκελετικό σύστημα. Το λίπος που συσσωρεύεται στους ιστούς παράγει οιστρογόνα, ορμόνες απαραίτητες για την καλή υγεία των οστών.

Καρδιαγγειακές παθήσεις: σώμα αχλάδι

Μια έρευνα του Πανεπιστημίου του Γκέτεμποργκ έδειξε ότι οι γυναίκες με περισσότερο βάρος στην περιφέρεια έχουν λιγότερες πιθανότητες να υποφέρουν από υπέρταση αφού το αποθηκευμένο λίπος μένει μακριά από τις αρτηρίες.

Anorexia nervosa

Τα media και η βιομηχανία της μόδας είναι εν μέρει υπεύθυνα για μια από τις πιο σοβαρές ασθένειες της εποχής μας. Τα αποστεωμένα μοντέλα που επικράτησαν στα catwalks, τα περιοδικά και τις διαφημίσεις έθεσαν στις γυναίκες παράλογα μέτρα σύγκρισης. Πρόκειται για ψυχολογική εκτός από διατροφική διαταραχή και οι διαστάσεις του προβλήματος γίνονται τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο αντιληπτές.

Η Κάρεν Κάρπεντερ, ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος The Carpenters,  ήταν η πρώτη διάσημη γυναίκα που πέθανε από νευρική ανορεξία τον Φεβρουάριο του 1983, σε ηλικία 32 ετών.

Η Λουιζέλ Ράμος, μοντέλο από την Ουρουγουάη, πέθανε από νευρική ανορεξία τον Αύγουστο του 2006, σε ηλικία 22 ετών.

Η Ισπανική Εβδομάδα Μόδας (Pasarela Cibeles) ανακοίνωσε τον Σεπτέμβριο του 2006 πως δεν θα συνεργαστεί με μοντέλα με δείκτη μάζας σώματος μικρότερο από 18.

Η βραζιλιάνα Άνα Καρονίνα Ρέστον Μακάν, διάσημο μοντέλο, πέθανε από ανακοπή που οφειλόταν σε ελλιπή διατροφή (τρεφόταν μόνο με φύλλα μαρουλιού και Coca Cola light για 3 μήνες πριν το θάνατό της) το Νοέμβριο του 2006, σε ηλικία 21 ετών.

Η Εβδομάδα Μόδας του Μιλάνου ανακοίνωσε τον Δεκέμβριο του 2006 πως δε θα συμμετέχουν στις επιδείξεις της μοντέλα με δείκτη μάζας σώματος μικρότερο από 18,5 και ηλικίας κάτω των 16 ετών.

Η Διεθνής Ακαδημία Διατροφικών Διαταραχών (Academy For Eating Disorders) τον Ιανουάριο του 2007 εξέδωσε κατευθυντήριες γραμμές για τις επιδείξεις μόδας και τα media ζητώντας, ανάμεσα σε άλλα, να μην ρετουσάρονται τόσο πολύ οι φωτογραφίες.

Η Ελιάνα Ράμος (αδερφή της Λουιζέλ) πεθαίνει επίσης από έμφραγμα που οφειλόταν στην κακή διατροφή της τον Φεβρουάριο του 2007, σε ηλικία 18 ετών.

Η Χίλα Ελμαλέχ, Ισραηλινής καταγωγής μοντέλο πεθαίνει το Νοέμβριο του 2007 από ασιτία, σε ηλικία 34 ετών.

15 Απριλίου 2008 στη Γαλλία απαγορεύτηκε δια νόμου η προώθηση με οποιοδήποτε τρόπο της εξαντλητικής δίαιτας, με ποινή κάθειρξη 2 ετών και πρόστιμο 30.000 €.

Το παρόν κείμενο είναι μέρος μιας εκτενέστερης έρευνας που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ το 2008 από τη Μυρόεσσα Μεταξά