Sunday Bloody Sunday

Μια Κυριακή, όχι πολύ καιρό πριν…

Ο καιρός  εκείνη την Κυριακή ήταν, ως συνήθως, καλός και εκείνη την ηλιόλουστη μέρα χωρίς δουλειές και υποχρεώσεις είπα να πατήσω pause στις τηλεοπτικές σειρές και τις ταινίες και να σεργιανίσω στη γειτονιά μου. Πήρα ανά χείρας την 1 1/2 έτους φίλη μου και πήγαμε στην πλατεία Αγίας Ειρήνης να πιούμε κάτι δροσιστικό.

[Αν δεν ξέρετε ποια είναι η πλατεία Αγίας Ειρήνης θα σας καθοδηγήσω νοητά προς το σημείο όπου βρίσκεται γιατί έχει σημασία στη συνέχεια της διήγησης. Είναι, λοιπόν, μια πλατεία που βρίσκεται σε ένα νοητό τετράγωνο που ορίζεται από τις οδούς Κολοκοτρώνη, Αιόλου, Καραγεώργη Σερβίας (που στο ύψος αυτό λέγεται Αθηναΐδος) και Καλαμιώτου και πλαισιώνεται από πεζόδρομους (με πιο άγνωστα ονόματα). Με λίγα λόγια είναι στο κέντρο της πρωτεύουσας της Ελλάδας, δηλαδή της Αθήνας, εντός ιστορικού/ εμπορικού τριγώνου, δίπλα στα κεντρικότερα αξιοθέατα της πόλης και μισή δρασκελιά από τον εμπορικότερο δρόμο της, την Ερμού]

Καθίσαμε, λοιπόν, επί της πλατείας. Εξαιτίας του ότι δύο από τα μέλη της παρέας μας δεν ξεπερνούσαν τα 99 εκατοστά ήταν κάπως πιο έντονη από όσο συνήθως η ενόχλησή μου με τα αυτοκίνητα που περνούσαν (ανενόχλητα) από τους γύρω πεζόδρομους και πάρκαραν κιόλας προκλητικά επάνω στην πλατεία χωρίς να δίνουν σημασία ούτε σε διαβάτες ούτε σε καθήμενους (σε πεζόδρομους, που απ’ όσο γνωρίζω τουλάχιστον είναι σχεδιασμένοι για πεζούς). Όταν επέστησα την προσοχή σε έναν από τους οδηγούς που εναπόθεσε την αμαξάρα του στο 1 χιλιοστό από το καρεκλάκι μου εκείνος κοίταξε προς το μέρος μου σαν να ήμουν αόρατη και αντιμετώπισε τις λέξεις μου σαν άχρηστο βουητό. Έκλεισε με θόρυβο την πόρτα του (παρκαρισμένου πάνω στην πλατεία) αυτοκινήτου του και πήγε να πιει αραχτός τον φραπέ του. Κάπως θύμωσα και αποφάσισα να διεκδικήσω τα αυτονόητα και εγώ.

Το πλαφόν της τροχαίας

Πήρα στο 100 και ο διάλογος που ακολούθησε ήταν κάπως έτσι:

-Cinnamon: Καλημέρα, μήπως θα μπορούσατε με κάποιον τρόπο να απομακρύνετε τα αυτοκίνητα που σταθμεύουν παρανόμως στην πλατεία Αγίας Ειρήνης και στους εφαπτόμενους πεζόδρομους;

-100: Που είναι η πλατεία Αγίας Ειρήνης;

-Cinnamon: Στο κέντρο της Αθήνας, δίπλα στην Ερμού, στην Αιόλου.

-100: Και είναι πεζόδρομος;

-Cinnamon: (…) Ναι, είναι πλατεία.

-100: Πόσα αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα;

-Cinnamon; Έχει σημασία;

-100: Αν είναι λιγότερα από 10 δεν αξίζει τον κόπο.

-Cinnamon: (…) Να σας τα μετρήσω τότε. 27.

-100: Θα ενημερώσω.

……

Η κλήση αυτή επαναλήφθηκε άλλες τρεις φορές, με διαφορετικό συνομιλητή κάθε φορά και δύο ώρες μετά κανένας ένστολος δεν είχε κάνει την εμφάνισή του.

Υποψήφιος για λιθοβολισμό (όχι επειδή είμαι αναμάρτητη)

Κίνησε, που λέτε, η Cinnamon να φύγει έχοντας προσθέσει μία ακόμα αιτία στο να αντιπαθήσει τους ανθρώπους που συνθέτουν τον λάκκο με σκατά που λέγεται Ελλάδα. Πήρε, ξανά, την 1 1/2 έτους φίλη της από το χέρι και κατευθύνθηκε προς το σπίτι της περπατώντας αποκλειστικά σε πεζόδρομους. Δεν πρόλαβε να κάνει δυο βήματα και βρέθηκε σε μετωπική αντιπαράθεση με έναν κύριο που κρατούσε το τιμόνι μιας μαούνας με τετρακίνηση. Με περισσή ψυχραιμία του είπε “είναι πεζόδρομος” για να λάβει ως απάντηση ένα “είναι κλειστός ο δρόμος;”.

Η απορία που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του ήταν πιο έντονη από την δική μου ερώτηση που δεν πρόλαβα να ξεστομίσω και η οποία ήταν κάτι σαν “δεν ξέρετε τι σημαίνει δρόμος; πεζός; ή η σύνθετη λέξη που σχηματίζεται από τις δυο του μαζί;”. Ο διάλογός μας, συνεχίστηκε ως εξής:

-Οδηγός μαούνας: Δε χωράτε να περάσετε από το πλάι;

-Cinnamon: Είναι πεζόδρομος, εγώ θα πάω ευθεία και εσείς θα πάτε όπισθεν.

Ο Οδηγός της μαούνας έκανε όπισθεν και καθώς περνούσε και πάλι από δίπλα μου με ενημέρωσε πως είμαι μουνόπανο και με έστειλε στο διάολο. Ανταπέδωσα το κομπλιμάν, μάζεψα όση ψυχραιμία είχα και συνέχισα να προχωράω κρατώντας πάντα το 18 μηνών μωρό στο δεξί μου χέρι, σαν κόσμημα.

Μια ακόμα αναλώσιμη περίπτωση (από αυτές που κατ’ ευφημισμόν ονομάζονται άνθρωποι)

Λίγα μέτρα μετά έστριψε ξοπίσω μου μια ακόμα μαούνα. Ένα πλάσμα γένους θηλυκού άνοιξε το παράθυρο και μου ζήτησε να πάω πιο γρήγορα. Στον πεζόδρομο. Με το μωρό.

-Πλάσμα: Δε μπορείτε να πάτε λίγο πιο γρήγορα κυρία μου;

-Cinnamon: Όχι.

-Πλάσμα: Τι θα πάθεις να πας λίγο πιο γρήγορα να περάσω;

-Cinnamon: Είστε με τα καλά σας; Είναι πεζόδρομος. Δρόμος για πεζούς. Είμαι πεζή. Θα περπατήσω με όποια ταχύτητα με βολεύει.

-Πλάσμα: Τι να σου πω κυρά μου, με την κακία θα μείνεις.

…ξεκινάει να μαρσάρει και να με πλησιάζει απειλητικά…

-Cinnamon: Σοβαρά τώρα μου μαρσάρετε απειλητικά; Θα μείνω εδώ δύο μέρες, ακίνητη. Θα καλέσω και την τροχαία να μας λύσει την παρεξήγηση.

Πλάσμα: [μιλάει ακατάληπτα και συνεχίζει να μαρσάρει]

στην στροφή εμφανίζονται ένστολοι ποικίλης μορφής: τροχαία, δημοτική αστυνομία, ομάδα ΔΙΑΣ, full set

Cinnamon: Ιδού, η παρεξήγησις λύθηκε (απευθυνόμενη στο πλάσμα). Σας παρακαλώ, μπορείτε να κόψετε μια κλήση στην κυρία γιατί παρανομεί και, παρεμπιπτόντως, μαρσάρει κιόλας απειλητικά;

Η συνέχεια είναι ταινία μικρού μήκους και όχι post σε blog. Το πλάσμα άρχισε να ουρλιάζει πως θέλει τα στοιχεία μου για να μου κάνει μήνυση για κακία (…) και για ψυχική οδύνη (…), με ενημέρωσε πως είμαι ψυχοπαθής και παράλογη (…), μια ανεγκέφαλη της δημοτικής αστυνομίας μου είπε πως, πράγματι, πρέπει να δώσω τα στοιχεία μου αν θέλω να της κάνω καταγγελία, της απάντησα πως ευχαρίστως να της δώσω τα στοιχεία μου αν χρειάζεται να κάνω καταγγελία για να κάνουν τη δουλειά τους που είναι να φροντίζουν ώστε να διώκονται όσοι παρανομούν αλλά θα χρειαστώ και εγώ με τη σειρά μου τα στοιχεία της (δημοτικομπατσίνας και όλων των λοιπών ένστολων) για να κάνω αναφορά στην υπηρεσία τους πως δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, το πλάσμα άρχισε να κλαίει (το μωρό όχι), την κλήση της την πήρε όπως και όλοι οι λοιποί που διέσχισαν τον πεζόδρομο τα 10′ της διένεξής μας, εγώ γύρισα σπίτι μου ταραγμένη και Κυριακή για κάτι δροσιστικό στην πλατεία Αγίας Ειρήνης δεν ξαναπήγα.

Αυτό που με εξοργίζει, όμως, περισσότερο σε αυτή την ιστορία είναι το ότι το 97% των ανθρώπων θα είχαν, απλώς, περπατήσει πιο γρήγορα. Γιατί σε αυτόν τον λάκκο από σκατά που λέγεται Ελλάδα δεν μας ενδιαφέρει, πια, ούτε τα αυτονόητα να διεκδικήσουμε. Ας μας μπαζώσουν, επιτέλους.

Υ.Γ. Η απάντηση στην ερώτηση αν έχω καβαλήσει πεζόδρομο με μηχανοκίνητο μέσο είναι ναι. Όμως δεν έχω ζητήσει από κανέναν πεζό να αλλάξει το ρυθμό ή την πορεία του. Η απάντηση στην ερώτηση αν έχω παρκάρει σε πεζόδρομο είναι, επίσης, ναι. Η τελευταία φορά ήταν πριν 7 χρόνια.